Chof



Cuando navegas por alta mar es importante no acercarte a la borda con muchos nudos de viento. Si te atreves, es obligatorio disponer de un salvavidas a mano. Y aún con todo, debes haber avisado a alguien de tu excursión.

Como no soy una persona avezada en las artes marinas, esa noche me precipité al océano mientras contemplaba el firmamento estrellado tras una cena copiosa con el capitán y sus invitados. Y, cayendo boca abajo en picado, tuve un segundo para diferenciar la Osa Mayor (soy un enamorado de su figura) del resto de estrellas en el cielo.

Inmediatamente entré en contacto con el agua fría. Dibujé unas brazadas para regresar a la superficie oscura en ese mar calmo y tomé una bocanada de aire fresco, como si fuera un pez agonizando en la orilla. Aunque sea una reacción completamente inmadura, lo primero que pensé es que había dejado olvidado mi pasaporte de paseante en la nave. Como si esa situación no fuera conmigo, como si no me estuviera pasando. Pero sucedía en realidad. Y estaba allí, acunado por el oleaje. Solo en el mar.

Lo malo del caso es que el barco con nombre de parque se alejaba de mi naufragio. Lo bueno del caso es que necesitaba un buen baño.

PD: Ilse, comenzamos juntos en esto de los blogs hace siglos. Así que la primera canción de esta nueva etapa debía ser de Rufus. Gracias por esa noche en blanco, niña.

PD2: Gràcies a tothom per tot plegat. Moltes gràcies.

PD3: Nos queda recuperar el blog de Katrin bajo la lluvia (con quien he paseado este tiempo por el parque cerrado), para que se convierta en otra nadadora. En otra persona que no se quiere ahogar.

32 comentarios:

    :-)

     

    sí, sí, síiiiiiiiiiiiiiiiií!!!!!!

     

    No sabia si somiava, era tan d'hora...

    Que he tornat ara a mirar i aisssss quina alegria!!!

    Bentornat!
    Petonets!

     

    que contenteta que estic!
    El gris-xungo passa a gris-perla. Acabarà sent taronja!

    bentornat, passejador!!!!!

     

    Com diu en Rufus, al final d’aquesta cançó se’m posen els pèls de punta: “Oooh, boy!”. Ja saps que ara tinc un horari assassí, però si ho necessites hi haurà més nits en blanc. I tardes. I matins. I reganys , perquè en el fons ets com una criatura que tan sols funciona després d’un esbronc de mami.

    I que sigui el darrer cop que te’n vas sense demanar permís!!!

     

    i ens posem d'acord per tornar? devies ser tu al que veia a 200 metres de mi lluitant també contra les onades...

     

    Uieeeeeee!!!
    ;)

    (ara ja puc actualitzar!!!)

     

    Ostres! Es un regal d'aniversari?
    En tot cas estic molt contenta. Felicitats per la nova etapa!

     

    No és la meva hora preferida per llegir-te. Les parpelles fan xop!
    Demà al matí et llegiré amb calma somrient i pensant-me si trec el post d'acomiadament...
    T'agrada jugar eh???
    Vinga que demà matino!

     

    Quina alegria la teva tornada!!
    Cada cop que passo pel campanar del cap damunt del carrer Ramon i Cajal els pregunto a les cigonyes si saben quelcom de l'home que passeja i hem diuen que tornaràs abans no torni la calor... mil gràcies!!!

     

    ... je je je...
    ... potser calia refrescar-te una mica amb aigua d'altres oceans...

     

    Bien! Quina alegria!! Segona bona notícia en el dia d'avui. (n'hi ha alguna que es consideraria dolenta...) Tinc coses a explicar-te, t'atreveixes a fer un cafè amb una mocosa retornada?

     

    Gràcies a tu, "el nadador", per tornar amb els teus preciosos relats.
    Una abraçada (o una braçada?) No t'enfonsis! A més dels peus cal moure les mans!

     

    Val. Després de 13 comentaris d'elles...; ara puc parlar jo? Sabia que tot era pur marqueting a l'estil de Corte Inglés. Que sia ra camino, que si ara nedo... En fi; suposo que deus portar ben agafats "els patitos" a la cintura per no ofegar-te. Per què tu no seràs "El nadador" que va encarnar Burt Lankaster....? Ben tornat, carallot!

     

    En este planeta hay más agua que tierra..las personas somos mayoritariamente agua...y la cerveza?.agua¡¡¡... así que has escogido bien... ahora toca nadar, por el mundo, por el alma y por los bares....

     

    :-)

     

    estic emocionat.
    quasi ni he llegit. sols tenia ganes d'entrar aquí i donar les gràcies!!!

    m'he tornar a rellegir, en la teva absència, la historia abreviada de la literatura portátil. :)

     

    Ohhh! Que bé que hagis tornat! :)

     

    no sé què esperes a nedar al meu mar, tchts,tchts...
    :D

     

    Bajito, se ríe Katrin

    del mojado paseante

    que braceando en silencio,

    - cinturón de calabazas -

    flotando, retorna.

     

    Hola,

    He entrado atraida por el nombre del blog. Me recuerda a la pelicula de Burt Lancaster. Es interesante. Y a la vez muy curioso. Me gusta.

    Me gusta ese aire de mar que le das, esa visión.

    El barco con nombre de parque, me ha hecho recordar una "atracción" que tenía un parque en BCN, que era como un toro que se desplazaba hacia delante. Lo recuerdas?

    Hasta pronto.

     

    gràcies per tornar a nedar al meu mar, nedador. T'hauré de buscar un regalet... ho faré. per definició, els regalets -meme, han de ser cutrillos, així que no t'espantis, buscaré "algo" ben kicht. Amb carinyu i de bon rotllo, ep! (tranquil, no serà una góndola veneciana)

    petonet

     

    Bienvenido !.De Paseante a Nadador??, bueno , la verdad es que no es tan mala la vida del naufrago cuando uno le coge el tranquillo , te lo puedo asegurar. Sólo tres cosas:
    Hay que saber sacarle el máximo provecho a todo lo que te acerque el oleaje.
    Hay que tenerle respeto a la barrera coralina , pero confiar en que algún día podrás con ella.
    Y trés , es bueno encontrar una pelota vieja , pintarle una cara sonriente y llamarle Wilson.
    Un abrazo !

     

    Genial Katrin!!

     

    Quina il·lusió retrobar-te. Tens una coseta a casa per tu ;¬)

     

    Que bé que encara hi ets.

     

    Et vaig "descobrir" en el teu comiat.
    Com diu la cançó, veig que va ser un adéu per un instant, el cercle s'ha refet i així potser serà més gran.
    Tornaré per aquí !
    ;)

     

    Bueno cambiar los zapatos por aletas es una buena opción, la cuestión es no perder el movimiento, ya se sabe que la energía sólo se transforma y la inteligencia como la tuya se traslada al mar ;)

    me alegra leerte marinero!

    saludos

     

    Moltes gràcies pels comentaris. També per aguantar amb paciència que ara marxo i ara torno. Sou una colla de gent tremendament elegant. Sé que fa dies que no comento alguns dels vostres blogs. A poc a poc aniré posant-me al dia. Tinc ganes de saber com us van les coses.

    Alatrencada, quedarem un dia per fer la visita pendent al Mercadona. Un parell de bricks de gaspatxo Hacendado i cap a la platja :-)

     

    y sin pop-ups!! (qué lujo!)

     

    Hola
    le venía leyendo con regularidad. Cuando dijo que dejaba el blog me dio pena (y algo de rabia). Pensé en mandarle un post dándole las gracias... pero luego pensé que a buenas horas mangas verdes, ¡qué importaba ya!
    Pues bien, me alegra de que haya vuelto y seguiré leyéndole.
    Y gracias ;)

     

    vaja, aixì que ets un carallot com diu el vei, oi? ;-)